مشق عشق

ستایش خداوند

(مدح معلم)
سپـاس و ستــــــــایش خدای جهـــــان را
خداونـــــــــــــــــد بخشنده مـــــهربــــان را
خداوند رحمـان که چون خلق انســــــــان
بفرمود تعلیم کــــــــــــــردنش بیــــــــان را
چو شــد مــهـر احـسـان او پــــــرتـو افــکن
به نور خـــــــــرد آدم آراست جــــــــــــان را
به شر شد مـبـاهـی بـه تشـریـف دانـــش
که آرد به فـــــرمــــان زمین و زمــــــــــان را
بـه علم است ، اگـــــــــر آدمی زیـــر یکران
در آورده این عـــــــــرصه بیکــــــــــــــــران را
به علم است اگر دست تــــــــدبیر انســان
ببام فلک می نهـــــــــــــــــد نردبــــــــان را
به علم است اگــــــــر مردمی سست بازو
بـــــــــه خــــــــدمت در آرند پیل دمـــــان را
به علم است اگـر کـــــرده انسان مسـخـــر
سه فرزند و شش سوی و هفت آسمان را
به عــلم است اگـــر آدمــــی بـند بـــــــــندد
به پا بــــــــــــــــــــــــــاد طوفان و آب روان را
به علم و به دانـــــــــش بشر می شناسـد
ز هــــــر شـــاخ و هر برگ ســـود و زیــان را
به گــــیتی ســــرافـــــــــراز آن قــوم و مــلت
کـــــــه در راه دانــــش ببنـــــــدد میـــــان را
کســـی را روان شــــاد و جـان است خـــرم
کــــــــه آرایــــد از فضـــــل و دانــــش روان را
بــه قـومی کــــــه قـــدر مــــعــلم شنـــاسد
فـــلــــک مـیـــــدهـــد ملکتی رایـــگــــــان را
مــعـلم چــــو گــفـــــتم بی ســــــرفــــــرازم
که سایم جبین خـــــــــاک آن آستـــــــان را
مـــــــــــعلم بـــــود رهنـــــــــمــای ســعادت
چــــــــــــو او هست دیگر چه جا این و آن را
به ســــــــــــاحل رســــد کشتی نیکبخـتی
معلــــــــــــــــــــــــّم بـر افـــرازد ار بــادبـان را
غمی گــــله را نیست از گـــرگ رهـــــــــــزن
اگـــــــــــــر بـــر گــــزینند نیکــــــــــو شبان را
معلـم که فـضل است و تقوی شـــــــعـــارش
حدیثش بود انس جان انس و جـــــــــــان را
مـعـلـــم نهـــاده اسـت بــــــر دوش هـمــــت
پی خــــــدمت خلق بــــــاری گــــــــــــران را
معلــم بود همچـــو شـمـعی که خـــــــود را
بسوزد مگر بر فروزد جــــهــــــــــــــــــــــان را
حضـــــــــور معلــم منـم تـهـنـیت خــــــــوان
مــــــــــــــــــــــرین جشن فرخند? مهرگان را
بــــود مهــــــــرگــان در بر مــــا گــــــــــرامی
کــــــــــــــه این یادگاری است مر باستان را
بـــــود یــــــاد بودی ز ایــــــــــران دیـــــــــرین
نشــــــــــــــــــــــــــانی نیاکان با فروّشان را
درین جـشـن فــــــــــــــرهنگ و روز مـعـلـــم
نبینی مگـــــــــــــر شاد خرد و کــــــــــلان را
بـــه پــــای تــــــــو ای اوسـتـــــاد مــعـــلـــم
بس آســـــــان توان داد سر را و جــــــــان را
الا ای دبـــیـــــران و آمــــــــــــوزگـــــــــــــاران
شمــــــــــــــــــــــــا رهنمونید نسل جوان را
بــــــــه سـعـی شـمــا بـستـــــه آیـنـــد? مـا
شمــــــــــــــــــــــــــا باغبانید این بوستان را
بــــرای شــمــــا شــوق و تـــوفـیـق خــدمت
کنــــــــــــــــــــــم مسألت خالق مستعان را

سید مجتبی کیوان اصفهانی